காதல் என்ற தெய்வீகத்தையும்விடஇங்கே சமுதாயம் என்றசாத்தான் தானே வலிமையானவன் ...

நீ என்னைஅகலும் இமைப்பொழுதோஇந்தச் சின்னஞ்சிறு மெல்லிதயம்அகதியாய் அலறிக்கொண்டுஉயிரின் வேர்களில்ஓங்கி ஓங்கி இடிக்க ...

என் நாவினில் சுரப்பில்லைநடனமாடிய விழிகளில் அசைவில்லைஉன் முகம் மட்டுமே காட்டும்கண்ணாடிச் சில்லானேன் ...

வந்துமண்ணில் விழுந்தபோதுஅழுதநாளும்எனக்கேநான் சொல்லாதபிரிவுநாளும் ...