தாயுமானவள்

சகி !
ஒரு முழம் தாலி கட்டி – நான்
உலகளந்த களைப்பிலிருக்கிறேன்!…
நீயோ, அதிகாலை தொடங்கி – அந்தி சாயும்
வரைக்கும் அனைத்துமாகி நிற்கிறாய்!…

முகம் சுளித்ததில்லை…
கண்ணோரம் நீர் கசிந்ததில்லை.. ..
களைத்துப் படுத்ததில்லை – நீ
கண்ணயர்ந்து நான் பார்த்ததில்லை!.. ..

வேலை நிமித்தம் நான் வெளிக்கிளம்புகையில்,
வாயிற்புறம் வந்து நீ வழியனுப்பி வைக்கிறாய்!….
உன் கண்ணோரம் வழிகின்ற காதலில்,
முற்றிலுமாய் கரைந்து போகிறேன் நான்!..

உண்மையில் சகி – உன்னில்
என்னை தொலைத்து வெகு நாட்களாகும்!..
முன்னாளில் சிறு புள்ளியாய் – பின்னாளில்
பூமி மறைத்த பேரண்டமாய் நீ!….

உண்மை சொல் சகி! – என்னில் என்ன வேண்டும் உனக்கு?..
ஊரார் மெச்ச நான் வழிப்படுத்தவில்லை,
ஒரு நாளும் உன்னோடு நான் வெளிக்கிளம்பவில்லை,
உனக்காய் உண்மையில் ஒன்றுமே யோசித்ததில்லைதான்!..

ஆனால் நீயோ – எப்போதாகிலும் என்னிலிருந்து வெளிப்படும்
புன்னகையிலும், முத்தங்களிலும் கரைந்து போகிறாய்!….
ஆயினும் என்ன – அனைத்துமானவள் நீ
ஆகவே என்னைக் கொஞ்சமேனும் நீ சகி!….